“Kahretsin, Parker, uyan. Gidelim,” dedim, hâlâ yarı uykulu bir halde yatakta yatarken onu dürterek. Bir saat içinde derse gitmem gerekiyordu ve onun da benimle geleceğinden emin olmak istiyordum. “Gelemem, kendimi iyi hissetmiyorum,” diye mırıldandı ve benden uzaklaştı. “Neyin var? Bir doktora görünmen gerekiyor mu?” Endişeyle sordum.”Bilmiyorum, sadece kendimi iyi hissetmiyorum. Belki de sadece karnım ağrıyordur,” diye cevap verdi, sesi hâlâ halsiz geliyordu.Bir an tereddüt ettim, benimle gelmesi için onu zorlamalı mıydım yoksa evde kalmasına izin mi vermeliydim diye düşündüm. Ama sonra onun dersleri için ödediğim pahalı harcı hatırladım ve kalkması için onu zorlamaya karar verdim.”Haydi Parker. Dersi kaçıramazsın. Bu çok önemli. Ayrıca yalnız gitmek istemiyorum,” dedim neşeli görünmeye çalışarak.İnledi ve gözlerini ovuşturarak doğrulup oturdu. “Tamam, geleceğim. Ama kendimi pek iyi hissetmiyorum,” diye uyardı.”Sorun değil, ben seninle ilgilenirim,” dedim ve ona güven verici bir gülümseme verdim.Sınıfa doğru yürürken, ne kadar solgun ve bitkin göründüğünü fark etmeden edemedim. Kendini gerçekten hasta mı hissediyordu yoksa başka bir şeyler mi oluyordu diye merak ettim. Ama onu fazla zorlamak istemediğim için endişelerimi kendime sakladım.Sınıfa geldiğimizde Parker koltuğuna yığıldı ve gözlerini kapattı, uykuya dalmak üzereymiş gibi görünüyordu. Onu uyanık tutmaya çalışarak hafifçe dürttüm ama neredeyse hiç kıpırdamadı.Bir süre sonra profesör ders anlatmaya başladı ve ben de derse odaklanmaya çalıştım ama Parker yanımda uyuklarken bu çok zordu. Sürekli ona bakıyor, sağlığı için endişeleniyordum ama ona iyi olup olmadığını sorarak dersi bölmek istemiyordum.Sonunda ders bitti ve Parker’ın eşyalarını toplamasına yardım edip onu yurt odasına götürdüm. İçeri girer girmez yatağına yığıldı ve ben de onu bir battaniyeyle örterek bir annenin yapacağı gibi yatırdım.”Sana yiyecek ya da içecek bir şeyler getirmemi ister misin?” Yüzüme kazınmış endişeyle sordum.”Hayır, sadece uyumak istiyorum,” diye mırıldandı, gözleri çoktan kapanmıştı.Onu dinlenmeye bırakmaya karar vermeden önce birkaç dakika yanında oturup derin nefes alışını izledim. Yakında daha iyi hissedeceğini umuyordum ama bir şeylerin ters gittiği hissinden kurtulamıyordum.Kendi yurt odama geri dönerken, Parker’ı daha sonra tekrar kontrol etmek ve iyi olduğundan emin olmak için aklıma bir not aldım. Çok fazla endişelenmek istemiyordum ama elimde değildi. O benim en iyi arkadaşımdı ve ona çok değer veriyordum.Ama şimdilik odaklanmam gereken kendi çalışmalarım vardı. Masama yerleştim ve dizüstü bilgisayarımı açtım, bilgisayar bilimi ve kodlama dünyasına dalmaya hazırdım. Zorlu bir alandı ama seviyordum ve başarılı olmaya kararlıydım.Çalışırken aklım sürekli Parker’a gidiyordu ama kendimi elimdeki işe odaklanmaya zorladım. Onun iyi olacağını biliyordum ve onun için endişelenerek daha fazla zaman kaybetmek istemiyordum.
